Ἡ Ἑλλάδα «τρώει» τὰ καλά της παιδιὰ καὶ ἀφήνει νὰ τὴν «τρῶνε» τὰ κακά της παιδιὰ (Μέν. Παλλάντιος)
«...Καὶ τὰ Νέα Ἑλληνικὰ θὰ ξαναγυρίσουν κι ὄχι πιὰ μὲ τ’ ἄθλια ἐκεῖνα κείμενα ποὺ διαλέγουν ὡς τώρα οἱ κλίκες καὶ οἱ λογοκρισίες τῶν πολιτικῶν ψευτοϊδεολογικῶν παρατάξεων καὶ κομμάτων, ἀλλὰ τ’ ἄριστα κείμενα τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας...». («Ἑλλάδα καὶ Πολιτισμός», Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, σέλ. 158, κείμενο τοῦ Ρ. Ἀποστολίδη,
1995). Ὥσπου νὰ ἔρθει ὅμως αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ὥρα, ὥσπου νὰ ἔρθουν «καινούργιοι ἄνθρωποι / γιὰ νὰ συνοδέψουν τὴν βλακεία / στὴν τελευταία της κατοικία»
(Παλαμᾶς), τὸ ἔθνος εἶναι βυθισμένο «εἰς τὴν ἀπόλυτον ἀγραμματείαν», ὅπως ἔλεγε ὁ μεγάλος Δάσκαλος τοῦ Γένους Κωνσταντῖνος Κούμας. Ὄχι κείμενα ἄριστα, ἄλλα σκύβαλα ἀκατ-ἀνόητα.
Ἔχω γίνει
κουραστικός, ὅμως ἐπιμένω καὶ βροντοφωνάζω. Αὐτὴν τὴν στιγμή, συντελεῖται μὲς στὶς σχολικὲς αἴθουσες, ἔγκλημα «καθοσιώσεως», ὅπως ἔλεγαν παλαιότερα. (Καθοσίωσις
= ἐσχάτη
προδοσία). Ἂν βγοῦμε καὶ ὅποτε βγοῦμε ἀπ’ αὐτὴν τὴν κρίση, δὲν ξέρω ἂν θὰ βρεθοῦν Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ πρώτη φορά, ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ποὺ κυκλοφοροῦν μὲς στὰ σχολεῖα, βιβλία πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ....
Τουρκοκρατίες καὶ Κατοχές. Ἕνα ὕπουλο, σύγχρονο
«παιδομάζωμα».
Ἐκπαιδεύεται
μιὰ ὁλόκληρη γενιὰ χωρὶς ἰθαγένεια, χωρὶς τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικὰ τοῦ λαοῦ μας, τὴν Πίστη, τὴν Γλώσσα, τὴν ἔξοχη Παράδοσή του. Δὲν πολεμοῦνται μέσω τῶν βιβλίων, ἀλλὰ κάτι πολὺ χειρότερο: Γελοιοποιοῦνται, εὐτελίζονται, στρεβλώνονται τὰ «ριζιμιὰ λιθάρια» τοῦ Γένους. Ἃς τὸ καταλάβουμε ὅλοι μας. Μόνο ἡ Παιδεία μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει καὶ νὰ μᾶς ἀνορθώσει. Ἡ Παιδεία εἶναι τὸ λίπασμα γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ ἀφυδατωμένη ρίζα. Μιὰ Παιδεία
ἐπιστροφῆς - ποὺ δὲν εἶναι ὀπισθοδρόμηση, ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση τῆς διαχρονικότητάς μας - στὴν Ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, στὸ Ἑλληνικὸ ἦθος, στὴν δωρικὴ ἁπλότητα καὶ ἐγκαρδιότητα τοῦ τρόπου ζωῆς, στὸν ἐπαναγνισμό μας, νὰ ξαναγίνουμε ἁγνοὶ ζωντας μὲ τὰ δικά μας παλιὰ πλούτη. Νὰ μοσχοβολήσουν οἱ τάξεις μας, ἀπὸ τὰ τιμαλφῆ τῆς μυρίπνοης Γλώσσας μας,
κεφάλαιο ἀτίμητο
καὶ θησαυρὸς ἀδαπάνητος. Νὰ ἀνεβοῦμε στοὺς ὤμους τῶν πατέρων μας, γιὰ νὰ δοῦμε μακρύτερα στὸ μέλλον, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ σοφὸς τὶς. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι!
Τὶς
προάλλες, μοῦ
τηλεφωνεῖ
συνάδελφος, δασκάλα μάχιμη, ἐξαιρετική, ποὺ παλεύει
γιὰ «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» μὲς στὴν τάξη. (Καὶ ἔχει βρεῖ τὸ μπελὰ ἀπὸ σχολικὸ σύμβουλο. Γιὰ τὸν «θεσμὸ» αὐτὸ ἃς σκεφτεῖ τὸ ὑπουργεῖο τὸ ἑξῆς ἁπλὸ καὶ γόνιμο. Μετὰ ἀπὸ δύο θητεῖες – 8 ἔτη – νὰ ἐπιστρέφουν οἱ σύμβουλοι στὴν τάξη. Πολλοὶ ἀγνοοῦν καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν βιβλίων. «Ἐρέτην χρὴ πρώτον γενέσθαι καὶ εἴτα πηδαλίοις ἐπιχειρεῖν». Πρῶτα μαθητεύεις, τραβᾶς κουπὶ καὶ ὕστερα παίρνεις τὸ πηδάλιο. Καὶ ὅταν ἐπισκέπτονται τὰ σχολεῖα νὰ μὴν τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ μιλοῦν σὰν δάσκαλοι).
Ὀργισμένη
ἡ συνάδελφος, δασκάλα Γ’
Δημοτικοῦ, μοῦ καταγγέλει – τί ἄλλο – γιὰ τὰ σκύβαλα ποὺ φιλοξενοῦν τὰ βιβλία Γλώσσας. Μὲ παραπέμπει στὴν σελίδα 56 τοῦ β’ τεύχους Γλώσσας τῆς Γ’ Δημοτικοῦ. Διάβασα τὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται σὲ 8χρονα – 9χρονα παιδιά. Εἶναι ἕνας «διασκευασμένος ἀφρικανικὸς μύθος», ὅπως γράφουν τὰ «σαΐνια» ποὺ τὸν ἐπέλεξαν, μὲ τίτλο: «Φτιάξε μου ἕνα σιδερένιο ἄνθρωπο». Λοιπόν. Ἔχω 25 περίπου χρόνια μὲς στὴν τάξη. Δόξα τῷ Θεῶ δὲν ἔγινα κηφήνας συνδικαλιστῆς. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ δὲν καταλαβαίνω, δὲν κατανοῶ σχολικὸ κείμενο. Τὸ διάβασα, τὸ ξαναδιάβασα, πλὴν εἰς μάτην. Ἄκρη δὲν ἔβγαζα. Τί στὴν εὐχή! Ξέρω ὅτι τὰ βιβλία περιέχουν κείμενα
καντιποτένια, ἀλλὰ κατανοητά. Σὰν τοὺς λόγους τοῦ ἄληστου μνήμης ΓΑΠ. Ἀξεπέραστες κενολογίες καὶ πρωτότυπες σαχλολογίες. Ἀλλὰ πάντοτε στοῦ «Κακοῦ τὴ Σκάλα» σὲ τοῦτο τὸν τόπο, δὲν στεκόμαστε στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι. Ὑπάρχει καὶ πιὸ κάτω. Παρένθεση. Θυμήθηκα μιὰ ἱστορία. «Πήγαιναν κάποιον νὰ τὸν τουφεκίσουν καὶ τοῦ λέει ἕνας γέρος: καὶ μὴ χειρότερα! Λέει ὁ κατάδικος: Τί χειρότερα
μπάρμπα; Ε, νά, μπορεῖ νὰ σὲ κρεμάσουν. Ὕστερά τοῦ λέει ἕνας ἄλλος, καὶ μὴ χειρότερα. Τί χειρότερα,
ψελλίζει ὁ
θανατοποινίτης; Ε, νά, μπορεῖ νὰ σὲ παλουκώσουν».
Τέλος πάντων. Ξεστρατίζει κάπου –
κάπου ὁ λόγος, γιατί ἀλλιῶς δὲν ἀντέχεις. Τὸ εὐτράπελο εἶναι ἡ κρούστα, ποὺ σὲ προστατεύει ἀπὸ τὴν περιρρέουσα παράνοια.
Παραθέτω τὸ «ὑψιπετὲς» κείμενο, μήπως καὶ κάποιος ἀναγνώστης βγάλει νόημα.
«Πρὶν ἀπὸ πολλὰ πολλὰ χρόνια ζοῦσε ἕνας βασιλιάς, ποὺ ἤθελε νὰ φτιάξει ἕναν ἄνθρωπο. Φώναξε, λοιπόν, τὸν ἀρχηγὸ τῶν σιδηρουργῶν καὶ τὸν πρόσταξε νὰ τοῦ φτιάξει ἕνα σιδερένιο ἄνθρωπο.
“Μα...” πῆγε νὰ πεῖ ὁ σιδεράς.
“Δεν ἔχει μὰ” τὸν διέκοψε ὁ βασιλιάς. “Εδώ σοῦ ἔχω ὅλο το σίδερο ποὺ θὰ χρειαστεῖς. Ἔχε ὑπόψη σου ὅτι θέλω ἕνα ζωντανὸ ἄνθρωπο, ποὺ θ’ ἀνασαίνει, μὲ αἷμα στὸ σῶμα του καὶ μυαλὸ στὸ κεφάλι τού”.
Ὁ ἀρχισιδηρουργὸς πῆρε τὸ σίδερο κι ἐπέστρεψε λυπημένος σπίτι του.
Ρώτησε ὅλους
τους φίλους του, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἤξερε πῶς φτιάχνεται ἕνας ἀληθινὸς ἄνθρωπος.
Μιὰ μέρα,
συνάντησε ἕναν
παλιό του φίλο ποὺ ζοῦσε μόνος στὴν ἐρημιά. Ὁ ἀρχισιδηρουργὸς εἶπε στὸ σοφό τα βάσανά του κι αὐτὸς τοῦ εἶπε τί νὰ κάνει. Ἔχοντας στὰ αὐτιὰ τοῦ τὰ λόγια τοῦ σοφοῦ, πῆγε στὸ βασιλιὰ καὶ τοῦ εἶπε: “Μεγαλειότατε, πρέπει νὰ διατάξεις ὅλους τους ὑπηκόους σου νὰ ξυρίσουν τὰ κεφάλια τους καὶ νὰ κάψουν τὰ μαλλιά τους, ὥστε νὰ μαζευτοῦν χίλια φορτία κάρβουνο γιὰ νὰ λιώσει ὁ σίδηρος. Μετὰ θὰ τοὺς βάλεις νὰ μαζέψουν χίλιους κουβάδες
δάκρυα γιὰ νὰ σβηστεῖ ἡ φωτιά. Γιατί, ὅπως καταλαβαίνεις, τὸ κάρβουνο ἀπὸ ξύλα καὶ τὸ νερὸ ἀπὸ ποτάμι, δὲν ἀρκοῦν γιὰ νὰ φτιαχτεῖ ἕνας ἄνθρωπος!”.
Ὁ βασιλιὰς ἔκανε ὅ,τι τοῦ ζήτησε. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ξύρισαν τὰ κεφάλια τους καὶ ἔκαψαν τὰ μαλλιά τους, ἀλλὰ ἔβγαλαν μόνο ἕνα φορτίο κάρβουνο. Μετὰ ὅλοι ἄρχισαν νὰ κλαῖνε, ἀλλὰ μάζεψαν μονάχα δύο κουβάδες
δάκρυα.
Ὁ βασιλιὰς κάλεσε ξανὰ τὸν ἀρχηγὸ τῶν σιδηρουργῶν. “Δεν χρειάζεται νὰ φτιάξεις ἕναν ἀνθρωπο” τοῦ εἶπε. “Δυστυχώς, δὲν μπόρεσα νὰ μαζέψω οὔτε τὰ κάρβουνα οὔτε τὸ νερό”.
“Μεγαλειότατε» ἀπάντησε ὁ ἀρχισιδηρουργὸς τοῦ “χαίρομαι ποὺ δὲ βρῆκες ἀρκετὰ μαλλιὰ καὶ δάκρυα, ἐπειδή, γιὰ νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, δὲ θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ φτιάξω ἕναν ἄνθρωπο!».
Ἐρωτῶ καὶ καλῶ σὲ βοήθεια: Μετὰ ἀπὸ τόσες τρίχες, μαλλιά,
κάρβουνα καὶ λοιπὰ κρανιοκενὴ «διασκευάσματα» κατάλαβε
κανεὶς κάτι;
Τί καταλαβαίνει ἕνα παιδὶ Γ’ Δημοτικοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πράγμα; Ποιὸς εἶναι ὁ διδακτικὸς στόχος τοῦ «κειμένου»; (Ἐπαναλαμβάνω: εἶναι διασκευασμένος. Στὴν
πρωτότυπή του μορφὴ καὶ γλώσσα θὰ εἶναι σίγουρα «ἔλλογος»).
Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε μύθους διδακτικότατους,
τοῦ Αἰσώπου, μὲ τοὺς ὁποίους «παιδεύεται» ὅλη ἡ Οἰκουμένη; Τί μοῦ βάζουν «διασκευές», οὐσιαστικὰ δικά τους φτηνὰ καὶ σάπια ὑποπροϊόντα; Τί ὀνειροφαντάζονται ὅτι εἶναι τρανοὶ λογοτέχνες; Σὲ κάθε τάξη συναντᾶς καμμιὰ 15αριά κείμενα τῆς
«συγγραφικῆς ὁμάδας» ὅπως τὴν ὀνομάζουν, κάτι ἀτάλαντες μωρολογίες. Καμμιὰ 30αριά κείμενα ἀπὸ περιοδικὰ καὶ ἰστοσελίδες (Σὲ κάθε τάξη).
Ἡ γλώσσα
μας, ποὺ
διατηρήθηκε τόσους αἰῶνες, ἡ γλώσσα μας ποὺ ἀποτέλεσε τὴ γύρη, ἡ ὁποία διασκορπίστηκε καὶ πάνω της βλάστησε ὁ παγκόσμιος πολιτισμός, ἡ γλώσσα ποὺ ἄντεξε τὴν σκλαβιὰ καὶ ἀντιστάθηκε στοὺς κατακτητές μας καὶ ποὺ κατέκτησε τοὺς κατακτητές μας, σήμερα
κακοποιεῖται
βάναυσα μέχει θανάτου, γιατί ἔτσι προέκρινε ἡ Μ.Κ.Ο.
πού ὀνομάζεται
«ἀφελληνισμένη διανόησις», ἡ ὁποία λυμαίνεται Παιδεία καὶ παιδιά. Καὶ ἐπειδὴ μυξοκλαῖνε στὰ κανάλια γιὰ τὴν σχολικὴ βία, ἃς γνωρίζουν πὼς ὅποιος δὲν ἔχει λόγο, λέξεις γιὰ νὰ σὺν-ἐννοηθεῖ, καταφεύγει στὴν βία.
(Τί ὡραία το
διατύπωσε ὁ ποιητὴς «πάρε τὸν λόγο μου δώσ’ μου τὸ χέρι σου»!!). Τὸ ἐρώτημα παραμένει καὶ ἐνδιαφέρει ὅσους ἀγαποῦν τὴν πατρίδα μας καὶ ὄχι τοὺς πολυπολιτισμικοὺς Γραικύλους: τὰ παιδιὰ πού κάθονται τώρα στὰ θρανία θὰ εἶναι Ἕλληνες;
